p.
بسْمِ اللهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحیم
بسْمِ اللهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحیم
i-1بلاغایةٍ ویریٰ قی زمانٍ عالمأ من صلٰوةٍ و صدقٍ وعشقٍ وفی زمانٍ عالمأ من الَحَیْرَةِ وفی زمانٍ صُوَرالحِسانِ وفی زمان عالمأ من انْواعِ العُقوباتِ ففي کُلّ زمانٍ ذَهَب به الله علی تلٍّ لیُربَه عالما من عالمین ویریٰ ملکوتَهُ
نازَعَنی الشُّعَیبُ وغیره بالکلماتِ الکثیرة حتّیٰ کَلَّ خاطِری فقلت قدرتی علی التکلّم بمنزلة بزُورٍ قَلیلةٍ فالْتَقَطْتُم کالغُرابِ یَلْتَقِط الزّرع لم تَبْقَ قدرتی فکیف اتکلّم وقدکنت اَیِسْتُ بسبب سَلَسٍ وضَاقَ تلبي فلما بُلْت فی الغد و وجدت صحَةً فی زُبّی انْفَتَح قبلی و وجدت حیوة جدیدة ففرحت فقلت فی نفسی انّ القدرة بمنزلة بزرٍ لطیفٍ ففی کّل غرض و مأمولٍ فحیوة ذلک الغرض موقوفة علی القدرة ان اظهر الله القدرةَ فانفتح بمنزلة طلع فَنَبَتَتْ منه الحیوةُ وسایرُ المراداتِ فیریٰ الدُّنیا بین یدَیه کالرّوض المُخْضَرِّ فَکَأنّ اللهَ احیاهُ و اِن اَخْفَی الله بَزْرَ القُدرةِ تحت هْمٍ من الهُمُوم فکانَّه لم یکن یری الدّنیا فَکَانَ مُعاقَباً وَکَانَ العالمُ مُظبِماوکانَ آیساً واعْلَمْ بانَّ یَدَکَ اِذالم تکُن صحصحةً کنت اَشَلَّ واِذاکانت صحصحةً کنت مُستطیعَ الآلةِ ثُمّ اذارَفعْتَ شیأً مثلا ثلثین منّاًیُظْهِر اللهُ شِدّةّ في یدک لم یکن یَظهِر قبل ذلک لانّ القدرةَ قبلَ الفعل یکون سَفَهاً والله منرّهٌ
|
p.2
عن السَفَهِ وتلک القدرة لیسَت فی وَسعِ اَحَدٍ بل اللهُ یُظهِرها فوقَف الاغراضُ علی الفُدرةِ لیکون الناس بمنزلة الکلب الباسط ذِراعَیْهِ لِیَعْلَمَ کُلُّ مُلتَمِسٍ اَنْ بَتَأدّبَ بأدَبِ الکلبِ لیَحْصُلَ له شیٌ فتکونَ القدرة فی قبضَةِ قدرةِ اللهِ کیلا یَسْتَغنِی کّل اَحدٍ. کَلّاَ انَّ الْاِنْسانَ لَیْطْغیٰ اَنْ رَآهُ اسْتَغْنیٰa-2
کیاست همچون ترّۀ تیزک است دماغ خشک کند ولکن لایَحْصُلُ مِنْه شَیْءُ فمطالباتُکم و انکاراتُکم وصرفُکُم هٰذا الکلامَ بمنزلة الاَغلال فَمالَمْ تَتْرُک التصرّف ولَمْ تنفتحْ هٰذه الآغْلالُ عَنکَ لاتَجِدُ آثارَ الرّبِّ وجَعَلْنامِنْ بَیْنِ اَیْدیهِمْ سَدّاً وَمِنْ خَلْفِهِم سَدّاً فَأَغْشَیْناهُمْ لایُبْصِرونَ اِنّما تُنْذِرُمَنِ اتَّبعَ الذِّکْرَ وخَشِیَ الرّحْمٰنَ بِالغیبb-2 فلمّا خَرَجُوامَعی اَصحْابي نَظَرْتُ فی ظُفْری قدطال فآسْتَحْیَیْتُ فکیف توکو نون لی اصحاباً کُنْتُ اِلَی الآن مَشْغولاً بأَمرٍ اَهَمَّ مِنْ هٰذا والآن نَزّلتُمونی اِلیَ الظُّفْرِ والشَّعْرِ والدَّمِ بمَنْزِلة البعوضات یُنَشِّفُونَ مِنْ دَمِ الانسانِ فیُشغِلونَه مِنْ اَهَمِّ الامور الیٰ طَرْدِهِمْ فلمّانَظَرْتُ اِليٰ وجوهِ الحِسانِ وکنتُ علي یقینٍ من الوصول الی حُورِ الجِنانِi-2 اَنَّ الحاليّ اُنْموذَجُ هؤلاء فَأَنْظُرُ اَلَیهم وَاَتَسَکَّرُ لِآشْتیاقِ حُورِالآخِرَة وَ کَذیٰii-2 اِليٰ وُجُوهِ المُرْدِ وکذی النّظَرُ الي الخُضْرةِ فَکَأَنّی لمْ اَنْظُرْ مِنَ الدُّنیا الیٰ شَیْءِ بَلْ اَنْظُرُ اِلَی الجِحنان لِأَنّ الکائن کالمُتَحقّقِ و کأنّي اَنْظُرُالیٰ رَبّی
|
p.3
بارزاً فانّي آریٰ فِعْلَه فی الهواء والسّماء والنّوم والنّوم والآعْدام والعرض و الغَمام فَلَمّالْم اَرَشیئاً بلافِعْلِه فَکَیْفَ لاآراه ثُمّ لمّا سلّمتُ عن یَمینی وعن شِمالي فَرَأیتُ ملکینِ کمارأیتُ الآدمیّینَ فانّ المتیقّنَ فی الغَیب کالمتحقِّقْ وکما جّعَل روحها را واسطه مَعَ انّ الله یُریٰ في رُوحٍ بفعله في روُحٍ فکذي الملکین جُعِلا واسِطَةَ الأَمْرِمع اَنّ الله یُریٰ فیهِما بِفعله فیهِما.
سَأَلوا اَنّ مَنْ اَخْطَأَ فی الأَذان یُطْرّد ویُعْزَلُ فی الذنیا فَهَلْ یُعْزَلُ فی‌الآخرة فقلتَکُلُّ خَطَأٍ من القَوْل والفِعْل یُطْرَدُ به فی‌الآخِرَة عن الدّرَجات کمایُطْرَدُ به فی‌الدّنیا عن مراتِبِ الاسلامیّة لا اَنّه یَخْرُجُ مِنَ الاِسلام فکنذي لایَخْرُجُ مِنَ الجِنانِ بَلْ یَکُونُ کُلُّ اَحَدٍ فی مرتبة ٱستحقاقهِ.
سَألوا عن پري خواني فقُلْتُ کانّهم سَألوا مِن الله اَنْ سَلِّطْ عَلَیْناشیطاناً جِنِیّا تَمّ اَشْفِ لَنا بحرف الدّیک فآستجابَ اللهُ دُعاءَه.
سُکْرُ الجَمَلِ فی کُلِّ سَنَةٍ اَرْبعونَ یَوْماً في الرّبیع زمانَ قضاءِ شهوَتِهِ بِالنّاقة وفی‌السُّکْرِلاَیأکُلُ شَیْئاً اَرْبعینَ یَوْماً فَمَنْ جاءَ بناقتِةِ لِیَقْضِیَ شَهْوَتَهَ لابحرح ذلکَ الانسان فَکَأَنّهَ سَکِرَلٱشتیاق قَضاءِ الشَّهْوة فهولایَتَمَکّنُ مَن المُجامَعَةِ الّابان یُعانَ فَي وَضْعِ زُبّه في النّاقَةِ من جَهَةِ من جَهَةِ الآدميّ بارِکَیْنِ ولایَقْضی شهوتَه کُلَّ السّنَةِ الافي فَصْلِ الرّبیع کَأَنّه بمنزلة الأَرض لایَظْهَرُ طَلْعُه اِلّافی هٰذاالوَقْتِ ونِتاجُ البَقَرِ والفَرَس والجَمل فی‌الرّبیع فَحَسْب و
|
p.4
نِتاجُ الشّاة فی‌الخریف والفَرَسُ لایَنیکُ من وُلِدَ منْه مِنَ الرّمَکَة ویُخْرِجُها مِنْ بَیْنِ الرّماک.
سلس بلا می‌داشت فَتَذکّرْتُ قَوْلَ سلیمان اَنَّ کافرا اَسَرني ولَمّاضَرَبَنی ظَلّ یَأْمُرُنی بأنَ اَدفع الیه الخَشَبَه فَیضریُني.
وکذلک سایرالأُستاذین یَأمرونَ تلامذتَهم بدفع الخشب الیهم لِیَضْرِبونهم ولاَیدْرونَ مَفَرّاً اِلّا اِلیْهم فکیف حضرة الأُلوهیّة لامَخْلَصَ الّاالیه یَضْربُک فَتَتَضَرَّعُ بینَ یَدَیْهِ لِیَضربَک عدداً مِنَ السّیاطِ فنیفذَ غضبَه فیُبْرمَ حُکْمَه ثُمّ یَتْرُکُک اَمٰارَأیتَ فی بلایٰا کثیرةٍ ضَرَبَک ثُمَّ تَرَکَکَ والصّبر مفتاح الفَرَج فَانّه یُؤَدِّبُ الارضَ والسَّماء بفصلِ الربیع یُطْلِق العالم وفَصْلِ الشّتاء یُعَذّبُه وفصلِ الخَریف یُهَدّده ثُمّ مآلُه الخلاصُ واِنْ کان اَکْرَمَکَ فی بعض الأَزمنة فَتَشَفَّعَت لِداء اَحَدٍ تَخافُ من عرض ذلک الی الله لِغَضَبه که خانi-4 شفعتَ لذلک الامام الرّاشجردي لِأَجْلِ فَرَسِهِ فَغَضبَ عَلَیْک ویَعْلمُ النّاس اَنّ لِقَولِکَ لَدَیْه ٱحترامٌ وقَبوْلٌ فَکَیْفَ حَضْرَة الألوهیّة.
سلس وغیرهُ مِنَ الدّاءات بمنزلت سوراخکیست صغیره وانتَ بمنزلة الذَّرِّفَیُوذیکَ فی‌ذلک المحبس واَنتَ تَضْطربُ وانتَ لاتَرَي الدُّنیا فَٱصْبِرْ حتّیٰ یُخَلّصَکَ الله مِنْ ذلکَ تأَمّلْتُ ايّ شَیْءٍ حَدَث فی قَلبی من جَمالٍ وَ قَضٰاءِ شهوةٍ وتَرَفُّعٍ وَإسْمٍ وّ نازِمَنْ عليٰ مُریدینَ واَریٰ انّ النّاسَ یُحبّونَنی
|
p.5
واَنَا معبودُهم وصحّةُ الجسم والبقاءُ فی‌الدّنیا وصُنْعُ جملة هٰذه الملاذّ قائمٌ بالله فکَأَنّ العبادةَ بین یَدَیْ هٰذه الاشیاء عبادةٌ بین یَدَي الرّبِّ فکان فی‌الحقیقه المعبودُ اللهَ فَلِأَجْلِ هٰذه الأَشیاء أَعْبُدُ الرّبّ وأُحِبُّ فَلْیَعْبُدواٰرَبّ هٰذاالبیتِ.
مزیّنٌ زَیّنَ هٰذه الحیوةَ وهذه الدّار الحاضرةَ اللهُ جَعَلَها سحّارةً تَسْلُبُ القْلوب فَلْیَعْبُدوا رَبّ هٰذاالبیتِ وٱنْظُرْ الیٰ رَبِّها وتَصَرُّفِه فیهاٰ. هٰذه الأَزْهار والأَنهارخضراءُالدِّمَنْ فَانْ کُنْتَ صادقاً فی الایمان بالغَیْب لاتَکُن عابِس اَلوجه بَطَربِ اهلِ الدّنیا وحرمانِکَ عَنْهُ فَأَدِّ المُعَجَّلَ لِلحُور العین فَالشّابُ یَکُونُ فرحاناً في تَحْصیلِ المُعَجَّلِ اَشَدّ مّماکان سَاکنأمَعَ الزّوجَة وقَد منعک نَنْ تُصاحِبَ نساءَ غریب شماران و نساءَ لولین فانَّک غُلامُ الله مَنَعَک عن هٰذه المَیْشومات لِیُنکِحَکَ حورالغرّاءi-5 و تَغْتَنِمها من اَیْدي الکَفَرَة خَواتینَ الحُورِ العین فَیُنْزلُهم جَهَنّمَ ویُورثک تِلْکَ الخَواتین لم یُطْمِثْهُنَّ اِنْسٌ قبلَهُم ولا جان.a-5
در خواب برخیال دیواحتلام نه‌افتاده باشدش رَخْپین از پیشانی آویخته باشی آیِسْتَ عَنْ قضاء الشّهْوة چو چوب خشک سرد که سوختن را شاید کَأَنّهُم خُشُبٌ مُسَنَّدةb-5 آنگاه مأیوس باش که اوّل شهوة از تو بودی چون تو عاجز شدی پس وجود او ممکن نبودی اما چون اوّل شهوت از تو نبودی چون عاجز شدی چون نومید شدی از رحم بیرون آمدی سرد فسرده گرمی داد. این احوال و این جهان از تو غیب بود بر تو
|
p.6
عین کردند چون چنین غیب الله را منکر شدی لقمۀ پدر و مادرت که منی گشت در رحمها [ءِ] هوا و باد و حایطها و آب زعرشها آخر بعد از پیری اگرچه فروریزی برحمi-6 جهان چون از پس آن زخم این جهان غیب را عین کردیم اکنون چه نومید شدۀ از عالم غیب. پس ازین غیب گفتیم اَلَسْتُ بربِّکمa-6 بلی گفتی ایمان بغیب بیاوردی اکنون چون غیب را عین کردیم و بیّنه و آیات اقامت کردم انکارم کنی. اکنون باید که تصدیق زیادت باشد نه چنانک که کم باشد نی نی یُؤمِنونَ بٱلغَیبِ وَیُقیمونَ الصَّلوةb-6 در تحصیل معجّل حُور وممّارَزَقْناهم یُنْفِقون در عشق همه پاک باز.
سُبحان الله می‌گویی پاکی از همه عیبها چون الله موجودیست بی همه عیبها بچه عیب تو ازوی روی می‌گردانی در جهانی که چندین عیب دارد عاشق وی می‌باشی جان را دوست می‌داری با چندان عیبْ الله را جان نگویم از آنک جان هزار عیب دارد پس اگر صادقی در سبحان الله گفتن چراواله وی نباشی و اگر توراست می‌گویی که الحمدُلِلله چرا بی او آرام داری چو همه صفاتِ سزا مروراست حیوة و کالبدها بناء اوست بدین نغزی تا وی چگونه باشد.
سُبحانَکَ هرک در کوی تسبیح و قرآن آمد درعین بهشت و نظر اِلی وجه الرحمن آمد چون باکاف خطاب باشی آنگاه از همه اوصاف خود و جهان پاک باشی در آن لحظه که از خود بی خود شدی باکاف خطابی بنگر که نظر تو بر چه افتد تو با آن چیز باشی در آن چیز نگری مثلاً درزید نظر کنی چو پوست و گوشت او را ببینی زید را دیده باشی اکنون بنگر که با روح تو چه چیز نزدیکتر ترست و در چه نظر می‌کنی آن نظر در الله است ونحنُ اَقْرَبُ اِلَیْهِ مِنْ حَبْلِ الْوَریْدِc-6 الله ساعتی ترا می‌شکفاند بنظر بخود ساعتی تو را می‌گدازاند بنظر بأعدا.
|
pp. 1 - 6
-
i-1
.
نسخۀ اصل از اینجا شروع میشود و پیداست که قبل از آن ورقی یا اوراقی افتاده است
a-2
.
قرآن کریم، ۹۶/۶، ۷
b-2
.
قرآن کریم، ۳۶/۹، ۱۱
i-2
.
ظاهراً کلمه‌یی مانند : ایقنت، یا علمت، افتاده است
ii-2
.
درین کتاب این کلمه (کذا) همه جا بصورت متن (کذی) کتابت شده است
i-4
.
ظ : کالخان که در این صورت کاف تشبیه خواهد بود که بغلط منفصل نوشته شده است
i-5
.
ظ : الحورالغُرّ
a-5
.
قرآن کریم، ۵۵/۵۷
b-5
.
قرآن کریم، ۶۳/۴
i-6
.
این کلمه را در اصل هم : رحم (براوحاء مهملتین) وهم : زخم (بزاوخا معجمتین) میتوان خواند.
a-6
.
قرآن کریم ۷۲/۱۷۲
b-6
.
قرآن کریم ۲/۳
c-6
.
قرآن کریم، ۵۰/۱۶
|
