الله گفتی حیرت گفتی ای کسی که چشمها در وجه تو متحیراند از نغزی و از سپیدی و از بی‌عیبی دل خیره شود هرچ از اسم الله پیش دل آید از سُبحانی و پاکی روی و بی‌عیبی و طرب وسبکی دل از آن جمال که در مخلوقات چنان نبینی این همه نشان کنیزکان و غلامان بهشتی و غیبی باشد که در پرتو حُسن الله بریشان زده است پیش هرچ ترا از سبحانی و قدّ و معشوقی الله و طرب پیش دل آید آن نتیجۀ پر تو الله است خواتین غیبی و بهشت‌اند و ملوک بهشت‌اند که در جوار الله آن حسن و بها گرفته‌اند اکنون باک مدار از در آوردن ایشان بدل آن حُسنهاء دلربای می‌تابد از غیب و آن الله است.
اشْهدُ معاینه کردم از احوال خود و دریافت خود و تغیر خود و صنایع آسمان و زمین از عینها^i-15 و خبر کردم که هیچ کس چو تو نیست در همه صفتها نه در اکرام و نه در علم و نه در رحمت و نه در عزیز کردن و قهر و جذب و اسبال. همه جای پراکنده شده بودم اکنون حاضر شدم بدانک چون تو کسی نیست و طالب تو شدم و شهید شاهدی تو شدم در بند طلب چگونگی تو نباشم که دهاقین چندین گاه آب می‌ریزند بر زبردانها آن همه دانه باز پس پوسیده شود و برود و آب نیز بزمین فرو خورد و بروَد کس نداند که ازین آب اثر باندرون وی چه رساند و آن مایه که آبکی گردد کدامست تا دل بروی نهد و آن را دوست داند و مقصود داند و زودتر بوی رسد اگر دهقان موقوف آن باشد تا دل بر جایی نهد آنگاه حاصل کند از منافع هرگز نداند و آن منافع حاصل نشود و دهاقین دیگرهم بر آن ترتیب می‌ورزند و منفعت می‌گیرند اگرچه ندانند تو چگونگی طلبی محروم مانی از خوشیها، دهاقین انبیاعلیهم السلام بی‌چگونگی کاشتند و منفعت برداشتند چو گفتیم که سبحانیم همه عشقها را جمع آریت و عاشق زار باشیت سبحان عحبا درین عجب عجمی مباش و سرگشته بل که پارسی باش یعنی شکفته چون چیزی بیند که ندیده باشد آگهی و طبع پَزمُرده گشته بشکفد چون غنچه نیز چو پاکی و بی‌عیبی‌اش بینی شکفته و خندان شوی هر جزو چون شکوفها و سبزه بفصل بهار.
میخواستم تا به اَشْهَد گفتن خود را بحالتی رسانم نتوانستم گفتم چو بخود خود را