بورزیت ای اصحاب تا محبّت یکدیگر حاصل کنید آخر خاک را می‌بورزیت حبّات نبات حاصل می‌شود اگر حال یکدیگر را بورزیت مَحبّات حاصل شود.
اصل مَحبّت فره برداریست^i-23 نه فره فروختن منفعت محبّت بتو باز گردد که چو وی بیگانه باشد او نان می‌خورد ترا جان بر‌می‌آید اگر دوست باشد او نان می‌خورد ترا جان می‌پرورد لقمۀ خود را شِکر کنی به بود که لقمۀ خود را زهر کنی دوستی همچون صحابه باید داشتن از بهر یکدیگر خان و مان می‌ماندند نه ضعیف کاهلی کند و بار بر توانگر اندازد و نه توانگر باندازۀ انتفاع از ضعیف سخاوت نماید چنانک دست راست با دست چپ، دست چپ بی‌کار ننشیند و همه بار بردست راست نه افکند که من ضعیفم و تو قوی و دست راست نگوید که باندازۀ منفعت تو من از تو رنج تو بکشم و زیادت نی انگشت کلیکک و ابهام هم برین قیاس یاران برابر نه افتند همچون ده انگشت هموار نباشند.
مدار خوشی حیوة با دوست می‌گردد باغ و میوها و آب روان و سرای با بیگانه منفغص و با دوست خوش باشد همه رنجها از بهر دوست خوش می‌شود همۀ خوشیها بی دوست ناخوش می‌شود دو بیگانه و دو دشمن در بهشت نخواهند بودن اگر بهشت اختیار می‌کنی بیگانگی با اهل ایمان دورداریت هم ازینجا دوستی گیرید خوشی که هست بخوش کردن آفریدگارست نه باجرا، و کالبد دوستی بدشمناذگی و خوشی بناخوشی بدل میگردد با آنک اجزا برقرارست و همان شخص بر حیوة و مرده چه بی‌مزه می‌شود با آنک اجزا برقرارست.
یکی روی نگر در حق یکی چنان خوش باشد که عاشق و جامه درانِ وی باشد و در حق یکی هموارتر و در حق یکی دشمن و شخصْ همان، دیدی که خوشی از کالبد نیست خوشی از خوشی آفرینست هر کجا که خوش دارد خوش بود و هر کجا خوشی هست نگردانید آنجا عیبْ نماید آدمی بچۀ خون آلود را چون خوش گردانید خود