بچه می‌خروشید گفتم در خود عاجزی در غیر خود بطریق اولی بود چون بدست تو مرمّۀ ایشان نبود غم خوردن کوششِ عاجزانه در میان آوردنست و فایده نباشد و الله ترا بترک ابن تدبیر نگیرد جزا ورا با خود چه یار کنی که وی یارۀ خود را شاید یارۀ ترا نشاید هر جزوی حیّز خود دارند اگر جزوی را با خود فراهم آری در رنج پیوند و گسستِ او در مانی براحت خود نرسی و کار آن جزو پریشان‌تر داری چو تر غم وی آغاز کنی، نبینی که ما در جمال موزه دوز را چیزی ندهی که وی پسری دارد غمخوار و ی و اگر مثل آن کم پیر بی کس یابی خواهی تا وی را چیزی بسیار دهی.
مادرم جنگ می‌کرد و بدخویی و فحش می‌گفت می‌گفتم که مردمان گویند چه مادر فحش گوی و بی اصل دارد گفتم دُمِ بد مرو و را صلاح وی مکوش که هر گاه نظر تو بوی رفت و تو بنزد وی رفتی او بنزد تو نیاید تو فاسد شدی از نظر بلند بنظر پست آمدی و تو همان نظری و بس و تو بجای خود می‌باشد اگر مرادِ کسی باشی بنزد تو آید و اگر مراد کسی نباشی رفتن تو سوی او سود ندارد تو بی مراد شوی مشغلها و سخنانْ کسی ازیشان بُبّرد و بدرد درویشان را این نیست که گویند بچه سبب این می‌کنی و ترا چه ولایتست تا این کنی چنانک نارسیدگان و حیوانات و جمادات لاجرم ایشان بخود کشند از جهان ایشان را نگویند که بچه سبب بخود می‌کشید و حسابی نباشد در تو چون اینها آفریده‌اند که بچه سبب می‌بری و بچه حجّت، که اگر خشتی از دیوارت بُبرند ویا افکند نیی و طعامی از خانه‌ات ببرند آواز تو بر آید که بچه حجّت می‌بری چون در تو این بنهادند لاجرم این از تو بخواستند چون ترا حقّی نیست اگر بخود صرف کنی از جهان و بکشی بخود لاجرم رنج رد کردن مغصوب بر تو زیادت باشد که مؤنتِ ردّ برغاصب باشد این حقوقها که بآرزو و هواهاء خود و فرزندان خود و این حق خدمتها بجایهاء دیگر که بدان جایها صرف می‌کنی و خدمت تن خود بآرزو و هواهاءِ خود صرف می‌کنی چه حق دارند اینها که این حقوق بدانجا صرف کنی.
اَفَرَأَیْتُمْ ما تَدْعُونَ مِنْ دونِ الله اَرُونی ماذا خَلَقوا مِنَ الْأَرْضِ اَمْ لَهُمْ