p.13
فصل۱۲
بمسجد رفتم سرم درد می کرد گفتم ذکرالله چنان می باید که بگویم که الله مرا فراغتی دهد از درد سر و از همه دردها و از همه اندیشها گفتم چوالله را یاد کنم باید که بهر وجهی که رقّت و خوشی آیدم آنرا بگیرم و الله را بدان وجه یاد کنم و از وجوه دیگر که رقّتم نیاید آنرا نفی می کنم از ذکر و دیگر از آن هیچ نیندیشم یعنی از حور و قصور و لرزیدن پیش وی از بیم دوزخ وی، در وقت ذکرالله هیچ ازینها نیندیشم دیدم که تصرف الله مرا در کنار گرفته است تا اِهْدِنَا الصِّرَاطَ الْمُسْتَقیمَ
a
در ذکرالله یادم آمد بر وجه مخاطبه یعنی که الله را می بینم و می زارم در پیش او تا از کیفیت و جهات و تصور او هیچ نه اندیشم و نظر کردن بالله
|
p.14
صراط مستقیم آمد زیرا که رنج بآسایش بدل می شود تا همچنین مست می شوم و در عجایبها که الله در ذکر مینماید فرو می روم اکنون اگر فرو شوم و اگر بالا روم و اگر زیر شوم کجا روم اگر دریاست کیسۀ الله است و اگر آسمانست صندوق الله است و اگر زمین است خزینه الله است. باز چون ذکر آغاز می کنم نخست بروجه مغایبه می کنم آنگاه زان پس بروجه مخاطبه می کنم از آنکه غایب بوده باشم که بالله آیم و ذکرالله بمخاطبه گویم که ای الله و ای خداوند این گوشت من و کالبد من آستانه در تست و من در آنجا خفته ام و نشسته ام و در پیش توم و از پیش تو جای دیگر می نروم و این کالبد من ای الله کارگاه تست و حواس من منقش تست در پیش تو نهاده ام تا هر چه نقش می کنی می کن ای الله من پیش تو آمده ام که خداوند من تویی جز تو کرا دارم اگر ازینجا بروم ای الله کجا روم و چه جا دارم تا من آنجا فرود آیم و قرار گیرم چو خداوند من تویی جز تو خداوند دیگر نمی دانم که باشد و الله اعلم.
|
p. 13
a
قرآن کریم، سورۀ ۱، آیۀ۶.
|
