وَ اِذْ قُلْنَا لِلْمَلَائِکَةِ اسْجُدُوْا لِآدَمَ ^a یعنی آدم دل زمین آمد و صاف عالم آمد و ازین قِبل آدم را صفی گفت اگر چه مقرّبان حواس خمس چون فرشتگان با جبرئیل عقل بر فلک سر و آسمان دماغ جا گرفته اند ولکن تبع اند مر دل را که واذقلنا للملائکة اسجدوالآدم. از گوشت دلی آفریدند و آنرا مرکز دل حقیقی کردند و بهر موضعی از اجزا چا کران روح بنشستند زیرا که جای شاه دگر باشد و جای سپاه سالار و لشگر دگر باشد و این دل با لشگر خود تا شرق و غرب می رود و نعمای الله را مشاهده می کند و می بیند و همه چیز او را معلوم می شود چنانک می گویند که دلت کجاست که اینجا نیست و چون معلوم شد همه چیز او را فرمان آید بجبرئیل عقل که بر او آید نَزَلَ بِهِ الرُّوْحُ الْاَمِیْنُ عَلَي قَلْبِکَ ^b اکنون آن دل که بمشرق و بمغرب رود و همه چیز را ببیند آن غیب باشد و جبرئیل غیب باشد لاجرم ایشان هم در آن عالم آشنا باشند.