قَالَ النَّبِیُّ عَلَیْهِ السَّلَامُ. مَاَذِئْبَانِ ضَارِیَانِ فيْ قَرْیَةِ غَنَمٍ بِاَسْرَعَ فِیْهَا فسَاداً مِنْ حُبِّ الشَّرَفِ وَالْمَالِ فِيْ دِیْنِ الَمَرْءِ الْمُسْلِمِ. بدین دو گرگ رمۀ خصال نیک تو وخیرات تو برمد. و سر درخسها کشد تو دهانرا چونُ حطمه باز کردۀ و این معده و شکم و رگهای تو بر مثال هفت درکۀ دوزخ است که چندین هزار پاکیزه رویان را مستحیل و متغیّر میگردانی و این متوکلان ¹ متقاضی که درین دَرَکهاست از گرسنگی و تشنگی و غیر هما بیخبراند از درد چندین میوها و چیزها که میخوری. پس چه عجب که اگر موکّلان دوزخ بیخبر باشند از درد دردمندان که در دوزخ اند و این لقمها که تو درین درکها افکنی اگر ترا در آن حق هست پس بدانک دوزخیان هم حق باشند مر دوزخ را پس چون این همه را در خور همدیگر کرده است بدانک بنزد او نیک و بد یکسان نباشد که اگر یکسان باشد در خورِ کننده نگفته باشی تو هر کاری که در جهان میکنی از بهر مرداری و شهوتی میکنی. هم از آن وجهی ² بر تو رنجی مستولی شود که ترا از ورزش آن پشیمان کند تاترا معلوم شود که آن راه راه رنج بوده است که بصورت خوش بتو نموده است امّا در معنی آتش بوده است پس راه راست رضای الله است که هر گز از آن پشیمانی نیست خواه گو رنج باش و خواه گو آسایش. والله اعلم.