مَا اَصَابَکَ مِنْ حَسَنَةٍ فَمِنَ الله وَ مَا اَصَابَکَ مِنْ سَیِّئَةٍ فَمِنْ نَفْسِکَ وَ اَرْسَلْنَاکَ لِلنَّاسِ رَسُوْلاً وَکَفٰی بِالله شَهِیْداً ^a گفتم همه رنجهای آدمی از آنست که یک کار را امیری نداده باشد و دگر کارها رعیّت و تَبع آن یک کار نداشته باشد تا همه فدای آن یک کار باشند و آن یک کار که امیری را شاید آن کارست که جان از بهر آن کار باید و چاکر آن کار باید بودن اکنون بیا تا ببینیم که چه چیز پیش نهاده است و ترا کرامی کند که چندین دست افراز را در آن ببازی این کالبد ما که چون تل بر فست اندک اندک جمع گشته است و این وجود شده است باری ببین این وجود را در کدام راه در گداز می آید چندین اجزای وجود را و تدبیر و مصالح جمع شده را که چون لشکریست جمع کرده نبینی که در کدام مصاف بجنگ میافکنی آخر کشتی وجود و کالبدِ عمدِ مادرین گرداب افتاده است چندین جهدی نکنیم که یک طرف راه کنیم و بیرون رویم پیش از آنک غرقه شود این کشتی وجود بیا تا این نفسهای حواس را و درمهای گل برگ انفاس را نثار کنیم یا چون موش را مانی که زر جمع میکنی و از کنج بیرون میآوری و پهن میکنی و بر زبر آن می غلطی باز هم آنرا بکنج باز میبری آخر تو چندین سلاح جمع میکنی از دشنۀ حشم و سپر حلم و تاج