فَلَمَّا بَلَغَ مَعَهُ السّعْیَ قَالَ یَابُنَیَّ اِنِّیْ اَرَیٰ فِی الْمَنَامِ اِنِّیْ اَذْبَحُکَ فَانْظُرْ مَاذَا تَرَیٰ ^a یعنی ای پسرک من وای بچگک من بنرمی و مرحمت و مهربانی میگفت آن ساعت ازین سخن بوی مودّت و کمال رأفت می آمد اگر پسر من گفتی این بیان محبّت نبودی آمدی را از همه چیز فرزند محبوب تر باشد طرفه درخت تراست فرزند در مردم. شعر

عجب از باغ جمال تو چه کم خواهد شد

که ازان سیب ز نخدان دوسه شفتالو بخش

باز این درخت فرزند درختی طوبی را ماند که در بهشت تن مردم برآمده است. شعر

رُوْحُها رُوْحِیْ وَرُوْحِیْ رُوْحُها

مَنْ رَأیٰ رُوْحَینِ عَاشَافِیْ بَدَن

مگر تن مردم چون صفحۀ تیغ است و فرزند دروی چون گهر مینماید و در بهشت رویش چهار جوی روانست رنگ رویش و لب لعلش چون چشمه خمر را ماند روان، و سپیدی او چون چشمۀ شیر را ماند که چشمه چشمه برمی روژد و شیرینی او چون عسل را ماند و طراوتش آب زلال را ماند که نرگس و ارغوان درو رسته اکنون ای ابراهیم تو خلیل منی گاه گاهی این نظرت بپسر می رود بیک نظر دو منظور نتوان دیدن و بیک قدم طالب دو محبوب نتوان بودن آنرا محو کن تا همه نظرت بما باشد و از شرک خفی پاک شو اَنْ طَهِّرَ اَبَیْتِی لِلْطَائفِیْنَ ^b بر تخت دولت مراین بندگانرا بعالم غیب نشانده اند و