اِنَّا فَتَحْنَا لَکَ فَتْحاً مُبِیْناً ^a شما درهای غیب را بزنید تا ما گشاییم آخر سنگ خارا را توانستیم شکافتن و آب خوش از وی بدید آوردیم و آتش از وی ظاهر کردیم چون تو طالب باشی دل سنگین تراهم توانیم شکافتن و از وی آتش محبّت و آب راحت توانیم ظاهر کردن آخر بنگر که خاک تیرۀ پی کوب کرده را بشکافتیم و سبزۀ جان فرا رویانیدیم و پیدا آوردیم همچنان از زمین مجاهدۀ توهم توانیم گلستان آخرتی ظاهر کردن و پیدا آوردن آخر بدین خوان کرم ما چه نقصان دیدۀ که چنین نومید شدۀ اللهُ لَااِلٰهَ اِلَّاهُوَ ^b یعنی چو الله یکیست تقدیر او برآید و بس تو دل بالله نِه و این تدبیرهاء آرزوها را از کتفهای خود بیرون انداز و برو و این بیخکهای مرادها و پیشنهادها را از خود بتراش و از هر چه میترسی که بیاید آمده گیر و این شیشۀ وجود را شکسته گیر چو همچنین خواهد شدن پس مشغول شدن بحضرت باری اولی بود. سؤال کرد که کریم چون چیزی بدهد باز بستاند نان داد باز ستاند جان داد باز ستاند گفتم اگر پدر درستهای زر و سیم را بیارد و پیش دختر و پسر بریزد و گوید که این ازانِ شماست و باز از پیش ایشان برگیرد تا بجایی نهد و ایشان بگریند که چرا از پیش ما برداشتی و باز بردی پدر گوید از بهر آن برمیدارم تا روز جهاز و عروسیتان بباشد اگر همین ساعت شما را بدهم بناجایگاه خرج کنید و آن روز که بایستتان شود شرم زده و باتشویش بمانید کرم اینست که از پیش شما برگیرم نه آنک کاررا بشما مهمل فرو گذارم و دیگر آنک شما را درین حجره بمهمانی فرو آورده ایم چون یگانگی ورزیدیت بسرای خاص برم و درانجایتان ساکن گردانم اگر شما را دادیمی همه را تلف کردتانی و ربایندگان ربودندی و بغارت بردندی و بهوا و آفتاب سوخته شدندی و از