p.84
فصل ۵۷
وَالنَّجْمُ وَالشّجَرُ یَسْجُدَانِ
a
گفتم ای آدمی چندین بدنیا
|
p.85
مغرورمشو که شمس و قمر بحساب میرود و فرمان برداری چراغ و شمع از خود نبود بفرمان روایی باشد و النجم و الشجرواَشلغ شجر یعنی مطبخ شجر از خود آبادان نشود و نجم در آسمان همچنان مُدَبّرست که شجر در زمین اما تانواشان ندهیم چیزی شان نباشد این همه بیان کمال و قدرت از بهر آنست تا بدانی که فرق باشد میان نیکی و بدی و ناقص و کامل
وَ وَضَعَ الْمِیْزَانَ
b
یعنی خویشتن را بر موزون کن که تا موزون و ظریف نباشی بمقعد صدق راه نیابی اگر از کار خیر مانده شوی در راه آخرت زنهار بر لوح خمر معصیت مشغول مشو که آن ماندگی افکندن نیست آن برجای ماندن است و نوم را از بهر آن ماندگی افکندن بدید آورد که راحةلابدانکم و این راح راحت را او می دهد که
وَسَقَاهُمْ رَبْهُمْ شَرَاباً طَهُوْراً
c
اکنون ای یارکان بدین حکمتهای من که همچون دوا خانه ایست خودرا بشویید و خویشتن را مرهمی میکنید و اخلاق خود را بدل میکنید تا سلامتی تان حاصل شود و هم در خود می نگرید و گرد مصالح خود بر می آیید چون نور نظر را اینجا درین عالم خرج کردید در الله چکونه نگرید و عالم غیب را چگونه ببینید امّا چو الله را بوده باشید خود را بوده باشید و چون خود را باشید هیچ چیز را نبوده باشید امّا اگر یکی فرع و یکی جزو را بوده باشی دگرها را نبوده باشی از انک چو کلیّات و اصول را بوده باشی فروع را و اجزا را بوده باشی
اِنّانَحْنُ نَحْیيِ الْمَوْتَی
d
مطلق است یعنی بی قیدی تواند که همین لحظه هزار چشمه شهوت در تو بگشاید و با هزار حورعین ات قرین گرداند امّا تودایم میگویی که ای الله ماه رویان عملِ کاه ربایی دارند در دل ما خداوندا دل ما را آهنگی بخش تا ربوده نشود تن شوره گشته ما را از آب شور حرص بتوفیق مجاهده طیّب گردان و زمین پی کوب دل ما را مزیّن بخضر طاعات گردان بیضهای اعمال که نهاده ایم بر خاک تن از آسیب چنگال گربۀ شهوت نگاه دار تابۀ طبع مارا از صدمت سنگ سنگین دلان نگاه دار مؤمن بدر مرگ چو آن عالم را
|
p.86
ببیند بطپد و بر خود زند چنانک مرغ از قفص درخت سبز را ببیند و در آرزوی آن پروبال بزند امّا مؤمن را بیان آن بدهند تا درین جهان باز گوید آن عشق را و آن جمال را که می بیند و ازو بر خود میپیچد و آن دیدن او در آن حال همچون نفس صباست که بر سینه او وزان می شود تا اندوهها را از وی بزداید والله اعلم.
|
pp. 84 - 85
a
سورۀ ۵۵، آیۀ۶.
b
قرآن کریم، سورۀ ۵۵، آیۀ۷.
c
سورۀ ۷۶، آیۀ ۲۱.
d
سورۀ ۳۶، آیۀ۱۲.
|
