یَا اَیْهَاالْذِیْنَ آمنُوا اَتَّقُواللهَ وَ قُوْلُوْا قَوْلًاَ سَدِیْداً یُصْلِحْ لَکُمْ اَعْمَالَکُمْ ^a من پریشان شده بودم و خود را بهیچ کویی باز نمی یافتم در خود نظر کردم دیدم که در هر جزو من صد هزار ریاحین گوناگون غیبی از هر جزو من می برستی و آبِ آب و لطافت هوا وحور و سماع از آنجا قابل بود که الله بیرون آوردی باز چون وضو می ساختم در هر عضو خود که آب می مالیدم میدیدم که طهارت آن جهانی و نور آن جهانی و پیرایهای اهل بهشت از اعضای من بیرون میآورد بسبب تسبیحهایی که در وضو میخواندم یا ایّهاالذّین آمنوا اتّقوالله چون پریشان منبسطم و پای برهیچ جای ندارم نخست خود را هست کنم و عقد کنم و موجود کنم از گِرَوِش که آمنوا و برروی آب الله انگشت اندر کنم و خود را جمع کنم و بیینم که چه چیزم آنگاه آب حیا و ترس از الله که عبارت از وی اتّقوا الله آید با این درخت و نهال گروش بپیوندانم تا هوای صور خوش و فکر خوش و خطرات خوش که عبارت [ از وی و قولوا قولا سدیداً آید بدان درخت گروش ¹ ] بپیوندد آنگاه اصل ایمان قوت کند و شاخ سبز زمرّدین از شاخ یا قوت زبان سر برزند و عبارت از وی کلمۀ طیّبه آید بران شاخ و بران برگها و بران میوه های نماز و زکوة و طهارت و روزه و مرحمت و انصاف و عدل و راستی بروید و فرشتگاه این نعم را بدان جهان میبرند تا بنده چون بدان جهان پیوندد ² کار او بسامان شود و عبارت از وی این آید که یصلح لکم اعمالکم تا قرار گاهی تان بدید آید و بدانید که کجا میباشید و بر چه کار میباشید نه چون خاکستر باشید که بر روی آبی