اَفَمَنْ شَرَحَ اللهُ صَدْرَهُ لِلِْاسْلَامِ فَهُوَ عَلیَ نُوْرٍ مِنْ رَبِّهِ فَوَیْلٌ لِلْقَاسِیَةِ قُلُوْبُهُمْ ^a یعنی ویل مرقاسیه قلوب راست که خبر ندارند از دولت انشراح صدر، این همه نوحۀ جهان از بهر مال و فرزندان که میکنند همه نصیب قاسیه قلوبست از نور، و شرح صدر آنست که اندکی چو از آن شرح صدر مر سَحرۀ فرعون را بدید کرد دست و پای ¹ درباختند چو بر جرجیس افتاد مرّقعه وجود را بدست خرق باز داد چو بر زکریّا علیه السّلام افتاد بدو نیمه شدن در میان درخت روا داشت چو اندکی یحیی را علیه السلام کشف شد از نرگسانش آب چکان بود و سر درین راه غلطان داشت و شمّۀ مر موسی را علیه السلام بدید آمد خود را در دریا انداختن گرفت مر ابراهیم را چو روی نمود از آتش مفرش ساخت بر خضر والیاس چو پیدا شد در جهان بی قرار شدند چو برایّوب افتاد چندان رنج بر خود نهاد و تن خود را میزبانی کرمان ساخت، مریدان درین کلمات بیهوش شدند که آیا عاقبت ماعجب چون شود ² یعنی عقلست که عاقبت بین است و صابرست و صبر کردن و عاقبت بینی و بارکشی کار مردانست نه آنِ زن که نفس زنست پس زن باید که زیردست باشد زیرا که خانۀ زیر زبر باشد یعنی زن اکنون درختی که در پردۀ غیب است چون در تحرّک میآرند می شکند و شکوفهای او عقل و تمییز است و قدرتست که در جویبار کالبدت روان میشود و می فزاید وَسِیْقَ الَّذِنْنَ اَتَّقَوْا ^b یعنی چند درخارستان میباشید شنوده ایم که هندوان خود را در آتش اندازند شما نیز چون هندوان خودرا چند در آتش حرص و تدبیر جهان می اندازید و این را