سئوال کرد از ذٰلِکَ لِمَنْ خَشِیَ رَبَّهُ^a گفتم خشیت از ربّ دگر باشد و ترس از چیزی دیگر [دگر] باشد تا این ترس را نمانی که از چیزی دیگرست بترس الله نرسی کافران را این مقدّمۀ ترس که از چیزی دیگر است پیش آمد لاجرم بترس رب نرسیدند اکنون ای مریدان اگر ظاهر شما از ضعیفی چون شاخ‌تر ترسان است امّا بیخ اعتقاد شما باید که استوار باشد همچو موسی یعنی چو موسی بترسید فرمود که خُذْهَا وَلٰاتَخَفْ^b اگرچه ظاهر موسی (علیه السّلام) ترسان بود امّا بیخ اعتقادش ¹ راسخ بود بروعدۀ الله و معنی الله گفتن آنست که پناه بوی گیرند و ملجاء او باشد، اکنون خود را گفتم که اگر الله می گویی بدین نیّت گو که ای الله از همه ترسها بهمه امانهای تو [در] می گریزم یعنی از بیماری بعطای صحّت خودم امان ده و از موت بحیوة خودم امان ده و از خواری بعزّتم امان ده و از وحشتم بموانست امان ده و از بی جمالی و بی‌شهوتی و بی‌عشقی بجمال و عشق و شهوتم بدل گردان باز خود را گفتم این طبل کالبد را و این انبان پرشبۀ تن را چه پیش نهادۀ که چون بذکر الله مشغول می شوی و ذکر الله را بمعنی قرار می دهی که بگویی تا ترا مزۀ آید از چنان ذکر گفتن می بینی که کالبد کاهلی می کند و در رنج می باشد و چون ترک می کنی ذکر را و فراموش میکنی مرده دل میشوی و مزۀ باغ و بوستان و حورعین همه از تو کم می شود، اکنون چون همه مزها از عین ذکرالله است و همه عشقها و ذوقها و جمالها از عین الله است و سرمایۀ سعادت خود در عین ذکر الله است پس هماره در زبان ذکر الله را دارم و الله را گیرم تا زندگی دایم درین جهانم حاصل شود، پس آرزوانه و شهوت و سودای تو سبب سعادت و زندگی تست از آنک اگر در تو آرزوی حیوة نباشد کی خود را از پژمردگی بیرون آری و و کی بهشت طلبی و این خوشی های آرزوهای ² تو در ذکرالله همچون بازان تست که تو با آن شکارها می کنی و یا همچو مهارتست که ترا بسعادت می کشد اکنون ذکرالله