در نماز شروع کردم الله اکبر را مکرّر می کردم یعنی الله می فرماید بخلق که هرچه امید می دارید و هر چه می اندیشید از آن همه من بزرگترم می اندیشیدم که الله خواست مرا از چه وجه دهد الله الهام داد که [تو چه می اندیشی از آنکه الله از چه وجهم دهد که بزرگوارتر از آنم که] ترا معلوم کنم که از چه وجهت دهم اگر تو دانشمندی را بمانی چو من بزرگترم به از آنت بدهم اکنون تو چونها را رها کن و بنزد من بی چون می باش که من بی چون از همه بزرگترم همه خواست ترا من بدهم بی دریغ اگر آب و نان را نیزرها کنی من داشتت بدهم که از آب و نان من بزرگترم در رکوع رفتم سُبْحٰانَ رَبَیّ الْعَظِیمْ گفتم یعنی معنی رکوع آنست که پشتها خم می شود از بار حکم الله گفتم ای الله بار فرمانهات را و اماناتت ¹ را چو خواندم و شنیدم پشت خم کردم و بر پشت گرفتم از رحمتت بر ضعیفی‌ام ببخشای که پشتم خم می شود از خوف تقصیر، الله الهام داد اگرچه پشتت خم می شود من بفضل خود ترا بیاراستم و قوّتها دادم و خود را محبوب تو گردانیدم تا بمن مشغول شوی و خدایی مرا فراموش نکنی و عصبیّت و قرابت و تبار آری بدرگاه من گفتم سُبْحٰانَکَ یعنی در این حالت عجب که همه حیرت و دهشت و بیقراری باشد من اجزای خود را در آن معانی عجب غوطه می دادم که ای الله چه دریاهای عجب که داری باز نظر می کردم بچیزها که الله از خوشیها و ذوقها پدید می کرد چنانک در وقت مصاحبت گویی که جان برون می آید از آنخوشی همچنان در وقت کمال خوشیها که الله می دهد از جایی که تجلّی کند جان می خواهد که بیرون آید از آن خوشی و گرد وجه کریم الله گردد تا ابد که دایم آن خوشی را بیابد و بنهایت مزها برسید گویی که جان مجبوس است ازین خوشیها در آن وقت که بوی الله می یابد ازین خوشیها می خواهد تا بیرون