وَ اِذْقَالَ اِبْراهِیْمُ رَبِّ اَرِنِي کَیْفَ تُحْیِی الْمَوْتٰي قَالَ اَوَلَمْ تُؤْمِنْ قَالَ بَلٰی وَلکِنْ لِیَطْمَئِنَّ قَلْبِی ^a قفص قالب هیچ کسی خالی نیست ازین چهار مرغ هر شب هر چهار را می کشند و درهم می آمیزند و بوقت صبح همه را زنده می کنند و بدین قفص باز می فرستند، یکی بط حرص مُکتسب است که مقصود او جمع مالی باشد که همچون خربطی بربط نیاز می زند و دوم خروس شهوت است که خروش و فغان او بایوان می رسد، سیوم زینت و آرایش طاوس رنگ برنگ سالوس است که می خواهد هر ساعتی مشاطگی کند، چهارم عمر طلبی چون زاغ که کاغ کاغ او دشت و صحرا پر کرده است رَبِ اَرِنی کَیْفَ تَحْیی الْمَوْتٰي یعنی او می خواست تا مرده را زنده کند تو در بند آن شدۀ تازنده را مرده کنی آسمان از حساب زندگانست و خاک از حساب مردگانست هر نباتی که قصد زندگی دارد قصد سوی سما دارد و چون تمام بحدّ حیوة برسد و باز چون بخواهد مردن قصد زمین کند همچنان ارواح اهل سعادت آشیان بر آسمان از بهر آن ¹ معنی دارند [و جان کافران در سجیّن قرار از بهر این معنی دارند] هر جزو ترا چون پشۀ حیوة داده ام و با تو جمع کرده ام اگر این مرغان اجزات را بپرانم باز توانم جمع کردن آدم در بند علوّ بود و آن بهشتست، ابلیس در بند سفل بود و آن زمین است، تو در بند شهوت و خوردنی هر دو سفلی است، اکنون اگر مؤمنی خورد و خواب و شهوت را کم کن و خود را می گوی که مؤمنان را و عاشقانرا خواب و قرار کجا بود و عاشق مؤمن چگونه مخالف رضای محبوب بود و چو امر محبوب بیاید چگونه از سر قدم نسازد، پس هر زمان خود را می گوی که اگر مؤمنی رخسارۀ زردت کو و بوی جگر سوخته ات کجاست و بی قراری و بی آرامیت کجاشد، اکنون ذکرالله می گوودایم در طلب الله می باش گویی که در ذکر و طلب مشاهده می کنی که الله گناهان را از گناهکاران چون گلبرک چگونه فرو می ریزاند و جمال حالت هر کسیرا از خَبثِ اند هان چگونه