یَس وَ الْقُرْآنِ الْحَکِیْمِ ^a تو خود را بر حضرت الله همین بس کن که تو دوستدار خاک کف پای یکی از خدمتگاران انبیا علیهم السّلام باشی یعنی هر چند که اجرا و جامگی و رعایت و محافظت پادشاه باهل ولایت می رسد امّا راعی و رعیّت همه در حمایت وی میباشند ¹ و نظر وی بهمه شامل باشد، امّا بدانک هر کس را محلّ هیبت و محبّت نگردانند و بزرگی و جلالت و قدر بر هر کس عرضه نکنند و زینت و جمال خود را از بهر هر کس نیارایند نیز الله اگرچه رزّاق همه کس است ولیکن هر کس محلّ هیبت وی نباشد مَا اُنْذِرَ َآبَائهُمْ فَهُمْ غَافِلُوْنَ ^b آب را از غذا دادن گرفته اند یعنی ارکان که سبب وجود تو بوده است جماد بوده اند و غافل بوده اند ازین معرفت و هیبت ما وَحَمَلَهَا الْاِنْسَانُ اِنَّهُ کَانَ ظَلُوْ مَأَجَهُوْلّا ^c ملوک جهان را تحت تصرّف گرفتم و حکیمشانرا افلاطون داشتم تاچه شود سرگشته آن و رسوا این ازیشان چه آید وََاضْرِبْ لَهُمْ مَثلًا اَصْحَابَ الْقَرْیَةِ اِذْجَاءَ هَاالمُرْسَلُوْنَ ^d عاشقان را بضعیفی و اندکی و رنجوری خودشان در دل نیاید و ببسیاری ملامت کنندگان و افسوس دارندگان ننگرند تا بدانی که هماره کار معتقد راست اگرچه معتقد اندک باشد و یا بیشتر باشد، مردمان پروانه را می گویند که چه نادان است که خود را می سوزاند و می بیند که ده سوخته درین شمع افتاده است و او خود را همچنان در می افکند و می سوزد آخر این