یَا بَنِیْ آدَمَ لَایَفْتِنَنَّکُمْ الشَّیْطانُ کَمَا اخْرَجَ اَبَوَیْکُمْ مِنَ الْجَنَّةِ یَنْزِعُ عَمْهُمَا لِباسَهُمَا لِیْرِپَهُمَاسَوْ آتِهِمَا ^a حال تو همچنانست که کسی در بیابان آواز مُشابِه دوستان و عشایر تو کند تو دُمِ آن آواز می روی و جامه می درانی از عشق و دوستی چنانک کبوتر بر آواز صفیر معلّقها می زند از آنک مشابه آواز دوستست باز چون بنزد دوستان و معشوقان می آیی آن دعویهای عشق همه باطل می شود یعنی الله باتست تصرّف وی را مشاهده می کنی باز میلت می باشد که نزد صوفیان روی تا سماعها شنوی و جدت بدید آید تا موقوف مشاهدۀ کسی می داری حالت عشق خود را چرا همه اجزای تو بالله بی سروپای نباشد و تدبیر و مفسده و مصلحه و مقصود و غرض چه کند عشق را، همه مصلحت عشق آن باشد که زیر وزبر می شود و در پای وی می افتد و چون دیوانگان در می آویزد تن خود را مفرش قدم و تصرّف معشوق ساخته بود اوّل و آخر نداند و عقوبت و رنج نشناسد و اجزای او از سر تا پای آبستن می شود و عرق دوستی از وی می چکد گاه از ترس فراق بر خود می سوزد و رنگ برنگ می گردد اَلْحَیُّ الْقَّیومُ کویی چرا می روی که نومید باشی من کوی نومیدی نهاده ام و کوی امید نهاده ام و کوی جان فزا نهاده ام و کوی غم نهاده ام چرا کویی نروی که هر ساعتی امید زیاده شود و تازه تر شوی اگر چه خاک شوی هر که عهد قول با آدمی آرد کلوخ پرستست از سنگ پرست چه عجبت می آید اگر نه کلوخ بودند باز پس چرا گرد شدند کَلّا بَلْ تِحُبُّونَ الْعٰاجِلَةَ ^b همه عهد و فات با کسانی کنی که یک دوگام با تو همراه بیش