یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا لٰا تََتَّخِذُوا بِطَانَةً مِنْ دُونِکُمْ لٰا یَألُونَکُمْ خَبٰالاً الآیة ^a خود را می گفتم در آن حالت که با دوستان دینی باشی دل تو برحم و شفقت و نیکخواهی اهل اسلام و بزرگ داشت دوستی انبیاء علیهم السّلام و مجاورت ملایکه دل و جانت آراسته می باشد و این از آنست که از تنۀ درخت کالبد تو میوهای خوشبوی [سرایر را ملایکه بعالم غیب نقل می کنند و بوی] خوش آن سرایر ترا چنین مزیّن گردانیده است براحت و رحمت و تعظیم و چون در آن عالم روی اینچنین میوها معیّن ببینی و یا آن سرایر ترا ملایکه بدواوین نقل می کنند و بوی خوش خبر ایشان بمشام تو می رسد باز در آن حالت که آشفته می باشی بحسدی و بغضی و خشمی و آن سرایر تو در آن حالت آشفتگی چون خار و حنظل است که از شاخ دلت نقل می کنند بعالمی دیگر و بوی ناخوش آن ترا پریشان می دارد و چون بدان عالم روی تلخی ¹ آنرا بچشی تفاوت بسیار، باز در خود می دیدم که هر چند بعلمی خوض بیش می کردم در خود منی و برتری بیش می یافتم و حسد در حق جنس خود بیش می دیدم هر چند تکلّف می کردم تا از من دفع شود نمی شد و من می رنجیدم از این حالت، گفتم آخر این از چه بوده باشد از آن بود که علم را پیش از آن که نفس کشته شود گرفته بودم و در من این علم گفتنم عجب خوش می نمود با خود اندیشیدم که داروی این دیو نفس که دشمن جان منست در قتل اوست بتیغ جهاد و جوع و در آن صبر کردنست تا از دست وی رهیدن نه در هنر ورزیدن و خاطر تیز کردن و یکی جای خفتن و تنبل کردنست، آن شب سرمای عظیم بود برخاستم در آن سرما و بایستادم و بسیار نماز کردم بتضرّع وزاری و عزم کردن تا منی نفس را بکشم، گفتم که ای نفس هیچ عدوی در جهان از تو بتر ندارم و سلاح در پوشم و دشنه در دست گیرم هرگاه که سر از روی منی و حسد بیرون آری سرت را بردارم هٰا اَنتُمْ أُولٰاءِ تُحِبُّونَهُمْ وَلٰا یُحِبُّونَکُمْ ^b اکنون ای عقل چیزی بوزر تا نفس را کسوۀ صلاح دهی که این نفس