سؤال کرد که عبّاس و عمر رضی الله عنهما بآیتی که می شنیدند چندان می گریستند و ما چندان می شنویم و نمی گرییم گفتم، آری ایشان زشتی کفر را دیده بودند تو ندیدۀ جانوران کعبه گستاخ‌تر باشند و نیز ایشان بناز و تنعّم چون شاخ‌تر بودند و چون آتش بدیشان می رسید زود آب روان می شد امّا ترا رنجها خشک گردانیده است تو بآتش می سوزی و خاکستر می شوی این رنج ترا ثواب بیش از آن باشد یَوْمَ یُحْمیٰ عَلَیْهٰا ^a آتش حرص تو چنین [سر] زده است آتش قیامت را چه منکری این حرص تو درکۀ دوزخ است هَلْ امْتَلأتِ وَ ثَقُوْلُ هَلْ مِنْ مَزِیْدٍ ^b چنان حرص بدید آمده است که مسام امور غیب را بر تو مسدود کرده است تاز کوة را حق نبینی از دهان اژدهای کوه زر برون آوردی اگر بدهان اژدهای دوزخت دهند چه عجب بود زر را در صندوق کوه و در را در قعر دریا از بهر آن کردند که جهان سرای تعبست لٰا تَظْمَأُ فِیْهَا وَلا تَضْحیٰ ^c اکنون مؤمن باید که بر ره صواب رود هرچه رد راه از زن و فرزند و مال فرو رود و راه زنند و شیر خورد و پلنگ خورد آن همه از راه نزدیک بمنزلی می رسانند از آنک تو ضعیفی و از بهر تو آماده می دارند چنانک یوسف صلوات الله علیه